ႏိုင္ငံၿခားသြားအလြဲမ်ား

ဒီေန. ဘာ post တင္ရမလဲလို. စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ အေတြ.အၾကံဳ ေတြတင္ေပးပါတဲ့။ စာဖတ္သူတို. အားလံုးလဲ ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ေနတဲ့ သူေတြက မ်ားမွာပါ။ က်မကေတာ့ ႏိုင္ငံၿခားအသြား အလြဲမ်ားကို တင္ခ်င္ပါတယ္။ အခု ၿပန္စဥ္းစားၾကည့္ ေတာ့ က်မေတာ္ေတာ္ အခဲ့တာပါ။ က်မဒီကိုထြက္လာေတာ့ အသက္၁၇ ႏွစ္ပါ။ က်မက အညာၿမိဳ.ေလး တစ္ၿမိဳ.မွာ ေမြးခဲ့တဲ့ အညာသူစစ္စစ္ပါ။ ဘယ္ Hotel ကိုမွလဲ မသြားဖူးဘူး၊ ဘယ္အရာမဆို မိဘကို အားကိုး ေနခဲ့တာပါ။ ခပ္တံုးတံုးခပ္အအ ေကာင္မေလး
တစ္ေယာက္ေပါ့။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကလဲ အၿပင္ကို တစ္ေယာက္ထဲ သိပ္သြားခဲ့တဲ့ သူမဟုတ္ေတာ့ ေလယာဥ္ စီးရတာကိုက က်မအတြက္ အရမ္းထူးဆန္း ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မအေဒၚလုပ္သူက မွာလိုက္ပါတယ္ မိတ္ေဆြဖြြြဲ.ထားတဲ့ မသိတာရွိရင္ သူမ်ားလုပ္တာကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး မွတ္ထားတဲ.။ ေနာက္ၿပီး က်မအေဒၚက စာရြက္နဲ. ဘယ္သြား ဘာလုပ္ ဆိုတာကို ေသခ်ာေရးေပးထား ပါတယ္။ က်မက အေဒၚရွိတဲ့ ႏိုင္ငံကိုသြားရမွာပါ။ လူက ခပ္အအဆိုေတာ့ အေဒၚေရးေပးထားတဲ့ စာရြက္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ၿပီး ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေန ရွဳိးစမိုး အၿပည့္နဲ. ခပ္တည္တည္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ လိုက္ပို.တဲ့ လူေတြကိုေတာင္ ရုပ္ရွင္ထဲကလို ေလယာဥ္ ေလွကားထစ္ေတြေပၚက ေနာက္ၿပန္လွည့္ၿပီး တာ့တာ ၿပခဲ့ပါေသးတယ္။ က်မရဲ. မေကာင္းခ်က္က ေတာ့ က်မက ကားပဲစီးစီး၊ သေဘၤာပဲစီးစီး မူးေ၀ ေအာ့အန္ တတ္ၿခင္းပါ။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို သိေလေတာ့ ေရွာက္သီးေဆးၿပားေတြ၊ ရွဴေဆး၊ ပရုပ္ဆီ စတာေတြကို အမ်ားၾကီး ၀ယ္လာပါတယ္။ cargo ေဘာင္းဘီရဲ. အိပ္ကပ္တိုင္းမွာ ေရွာက္သီးေဆးၿပားဗူးေတြက အၿပည့္ေပါ့။ transit ႏွစ္ခါယူရတဲ့ က်မရဲ. ပထမဆံုး ခရီးရွည္ၾကီးအတြက္ ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ လာခဲ့ၿခင္းေပါ့။ ရန္ကုန္ကေန ေလယာဥ္ၾကီးစီး၊ ေလယာဥ္ေပၚက ေကၽြးတာေတြစား၊ အိမ္လြမ္းလို.လဲ ငိုရေသး နဲ. က်မအတြက္ ေလယာဥ္မူးခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ. စင္ကာပူရဲ. ခ်န္ဂီေလဆိပ္ ဆိုတာၾကီးက ိုေရာက္လာတာပါေပါ့လား။ အၾကီးၾကီး ၿဖစ္ေနတာေပါ့။ က်မအတြက္ေတာ့ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ. က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္နဲ. ေနာက္ေၿပာင္းမဲ့ ေလယာဥ္ကို ေစာင့္ရပါတယ္။ စင္ကာပူမွာ ညေန ၅နာရီ ေလာက္ကေန မနက္ ၂း၄၀ ေလာက္ထိ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အၾကာၾကီးေပါ့။ ေၾကာက္ေတာက္ေတာက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ. ဘယ္မွလဲမသြားရဲ၊ ဘာမွလဲ ၀ယ္မစားရဲ ဘူး။ boarding pass ကအခ်ိန္လိုေသးေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ. ၿဖတ္လို. မရပါဘူး။ ေစာင့္ရ ပါေသးတယ္။ boarding pass ၿဖတ္လို. ၿပီးတာနဲ. ကိုယ္သြားရမဲ့ gate ေရွ.မွာပဲ ထိုင္ေစာင့္ ေနပါေတာ့တယ္။ အိပ္လို.လဲ မေပ်ာ္ပါဘူး။ boarding pass ၿဖတ္ၿပီးေတာ့မွပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရပါေတာ့တယ္။ အဲလိုနဲ. ကိုယ္တက္ရမဲ့ ေလယာဥ္ gate ဖြင့္တာကို ထိုင္ေစာင့္ ေနရပါေသးတယ္။ ေစာင့္ေနရင္းက အၿဖဴအဖိုးၾကီးနဲ. အဖြားၾကီး ႏွစ္ေယာက္က က်မေဘးမွာ လာထိုင္ပါတယ္။ ထိုင္ေနရင္းက သူတို.က Do u speak English? တဲ့ အဲေတာ့ english လိုတစ္္ခါမွ ႏိုင္ငံၿခားသားနဲ. စကားမေၿပာဘူးတဲ့ က်မလဲ ၀မ္းသာအားရနဲ. ေခါင္းကို အခ်က္ ၂၀ ေလာက္ညွိမ့္ ၿပလိုက္ပါတယ္။
သူတို.ကလဲ စကားေၿပာဖို. လူရွာေနေတာ့ ၊က်မေခါင္းညွိမ့္လိုက္တာနဲ. စကားေတြ စြတ္ေၿပာ ပါေတာ့တယ္။ အဲေတာ့မွ က်မလဲ ၿပႆနာတက္ ပါေတာ့တယ္။ တစ္လံုးမွ နားမလည္ပါဘူး။ ဘာေတြေၿပာေနမွန္းကို မသိပါဘူး။ သူတို.လဲ စိတ္ပ်က္ၿပီး ဆက္မေၿပာေနေတာ့ပါဘူး။ က်မလဲ ေတာ္ေတာ္ရွက္ သြားတာေပါ့။ ကိစၥမရွိ၊ ဒါပထမဆံုး အေတြ.အၾကံဳ စိတ္မပ်က္နဲ. ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဟာကို အားေပးၿပီး ခပ္တည္တည္ ဆက္ထိုင္ ေနပါေတာ့တယ္။ Gate ဖြင့္ၿပီ။ ဖြင့္ေတာ့ က်မတို.ကို custom ကစစစ္ပါေတာ့တယ္။ က်မလဲ x-ray စက္ထဲ၀င္ေရာ အသံေတြက ၿမည္ပါေတာ့တယ္။ အဲေတာ့ custom ကမမ တစ္ေယာက္က က်မကိုေခၚၿပီး (metal detector) တုတ္လိုဟာၾကီးနဲ. စစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မအိပ္ကပ္ထဲက ရွိသမွ်ကို ထုပ္ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ အဲေတာ့မွ ဟာ ေရွာက္သီးေဆးၿပားဗူးေတြ။ မမက ဒါကဘာေတြလဲ ဆိုၿပီး ေဟာက္ပါေတာ့တယ္။ က်မမွာလဲ ေၾကာက္ကလဲေၾကာက္ ေရွာက္သီးေဆးၿပားကို အဂၤလိပ္လို ဘယ္လိုေခၚရမွန္း မသိေလေတာ့ ေဇာေခၽြးေတြကို ၿပန္ေနတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ ေရွာက္သီးေဆးၿပားဗူးေပၚက သံပရာသီးပံုေလးကိ ုလက္ညွိဳးထိုးၿပၿပီး အဲဒါလို. ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ အီးအဲ လုပ္ေနတဲ့ က်မကို သူသနားသြားလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ေရွာက္သီးေဆးၿပားဗူး ေတြကိုၿပန္ေပးၿပီး go တဲ့။ Go ဆိုတာနဲ. က်မလဲ ကုပ္ကုပ္ ကုပ္ကုပ္ နဲ.ကိုယ့္အထုပ္ေလးကို ဆြဲ ေရွာက္သီးေဆးၿပားဗူးေလးေတြ ၿပန္ၿပီး အိပ္ကပ္ထဲထည့္ၿပီး ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ ေတာ့မွ သက္ၿပင္းရွည္ၾကီး ခ်ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ ၃ ေယာက္ခံုေတြပါ။ က်မေဘးမွာ ဘိုၾကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ဘိုၾကီးက window ခံုေပါ့။ က်မရဲ. မူးေ၀ၿခင္း ဇာတ္လမ္းက ဒီမွာစ ပါေတာ့တယ္။ က်မလဲ အခုမွ ၿပႆနာေတြ ေပးခဲ့တဲ့ ေရွာက္သီးေဆးၿပားကို စ စားပါေတာ့တယ္။ ဘိုၾကီးက က်မစားတာကို စိတ္၀င္တစား ေသခ်ာ ၾကည့္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ. က်မလဲ ေရွာက္သီးေဆးၿပားဗူးကို
ထိုးေပးလိုက္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ. အမ်ားၾကီးႏွိုက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲကို တစ္ၿပံဳလံုး ပစ္ထဲ့လိုက္ပါတယ္။ က်မလဲ ဒီဘိုကေတာ့ အခ်ဥ္ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္ ထင္တယ္ဆိုၿပီး ထင္လိုက္ပါတယ္။ မၾကာပါဘူး အဲဒီဘိုၾကီး tissue ရွာၿပီး ေရွာက္သီးေဆးၿပားေတြကို ေထြးထုတ္ ပါေတာ့တယ္။ ၿပီးတာနဲ. က်မကို ေက်ာေပးၿပီး အိပ္ပါေတာ့တယ္။ သူကေတာ့သူ. ကိုေခ်ာက္ခ်တယ္ ထင္ခ်င္ထင္မွာေပါ့။ က်မကေတာ့ ေစတနာနဲ. ေကၽြးတာပါ။ မုန္.ေတြစေကၽြးပါၿပီ။ twister ဆိုတာမ်ိဳးကို မွာမိပါတယ္။ twister ဆိုတာ နံၿပားလိုအၿပားထဲမွာ ၾကက္သားေၾကာ္ တို.ဆလတ္ရြက္တို. mayonnaise တို.ကိုအထဲမွာ လိပ္ထည့္ထားတာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ twister မွန္းမသိဘူးေပါ့။ ေလယာဥ္မယ္ေလးက မုန္.ဗန္းလာ ခ်ေပးပါတယ္။ coffee အတြက္ သၾကားထုပ္ေလးေတြ ႏို.မွဳန္.ထုပ္ေလးေတြ၊ ေထာပတ္ဗူးေသးေသးေလးေတြ၊ jamဗူးေလးေတြနဲ.၊ ေနာက္ၿဖဴၿဖဴ အရည္ေလး တစ္ဗူးပါပါတယ္။ က်မနမ္းၾကည့္ပါတယ္။ ၿဖဴၿဖဴ အရည္ေတြက ဘာေတြလဲလို.။ က်မလဲ ဒါကေတာ့ twister နဲ.တြဲစားရတဲ့ sauce ၿဖစ္မွာပဲဆိုၿပီး twister ေပၚကေနအားရပါးရ ေလာင္းခ်လိုက္ပါတယ္။ အေပၚကေလာင္း လိုက္ေတာ့ ေအာက္ကေန
ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ. ၿပန္ထြက္က်ကုန္ပါတယ္။
က်မလဲ ေအာက္မွာပဲ ပါးစပ္ဟခံရေတာ့မလိုလို၊ tissue နဲ.ပဲသုတ္ရေတာ့မလိုလိုနဲ. ၿဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ေဘးက ဘိုၾကီးဆီကို မ်က္စိေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ေၾသာ္ ခုေတာ့က်မသိၿပီ .... ၿဖဴၿဖဴ အရည္က ႏြားႏို.ေတြပါလား။ ေကာ္ဖီထဲ ကိုဟန္ပါပါနဲ. က်မကိုမၿမင္ၿမင္ေအာင္ ထည့္ၿပေနတဲ့ဘိုၾကီးက ၿပံဳးစိစိ နဲ.။ ကြဲၿပန္ၿပီ အရွက္။ လက္စားေခ်တာေပါ့ေနာ္။ သူ.ကို ခ်ဥ္တယ္လို. သတိမေပးပဲ ေရွာက္သီးေဆးၿပားဗူးကို ဒီအတိုင္းထိုးေကၽြးမိတဲ့ ဟာကို
လက္စားေခ် လိုက္တာေပါ့ေလ။ ရပါတယ္ ရပါတယ္။ ဒါအေတြ.အၾကံဳပဲမွတ္ထား ပါ့မယ္။ဒီလိုနဲ. ၁၀နာရီေလာက္စီး ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ transit ကိုေရာက္ေတာ့ အေနာက္တိုင္းဖက္ကို ေရာက္လာတာနဲ. အားေလ်ာ္စြာ လူၾကီးၾကီးၾကီးေတြ ၿဖဴၿဖဴၾကီးေတြ မဲမဲၾကီးေတြ ၿဖဴၿဖဴမေလးေတြ အစံုအစံုကို စေတြ.ရတာေပါ့။ က်မကလဲ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ရယ္။ လူၿဖဴ ကေလးေလးေတြက ပိုက္ဆံထည့္ၿပီး အေအးဗူးေတြ က်လာတဲ့စက္ထဲက အေအးဗူးေတြ ေသာက္ေတာ့ က်မလဲ အရမ္းစမ္း ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ၿဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့သူတို. ႏိုင္ငံရဲ. ပိုက္ဆံကို သြားမလဲရဲတာ တစ္ေၾကာင္း၊ စက္ၾကီးကို မႏွိပ္ရဲတာ တစ္ေၾကာင္းမို. မေသာက္ၿဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ဒီ transit ကေတာ့ ၂နာရီပဲ ေလဆိပ္ထဲမွာ ၾကာတာမို. က်မအတြက္ အလြဲေတြ သိပ္မၿဖစ္လိုက္ပါဘူး။ boarding pass ကလဲ စင္ကာပူထဲကၿဖတ္ေပး လိုက္ေလေတာ့ က်မ ေအးေအးေဆးေဆး ဟိုေတြးဒီေတြးေပါ့။ ေလယာဥ္ၾကီး ထြက္ပါၿပီ။ ၁နာရီေလာက္သာ ပ်ံသန္းခ်ိန္ၾကာ လိုက္တာပါ။ က်မအေဒၚရွိတဲ့ၿမိဳ. ေလးကိုေရာက္ေတာ့မွ သက္ၿပင္းေတြ အခါခါ ခ်ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ arrival form ၿဖည့္တာကို ေဘးကလူဆီက ခိုးခ်ေရးတာပါ။ ေလဆိပ္မွာ လာၾကိဳေနတဲ့ အေဒၚ့မ်က္ႏွာ ဟာဆိုရင္ၿဖင့္ လၿပည့္ညရဲ. လ၀န္းၾကီးလို က်မအတြက္ ထိန္ထိန္သာ ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။ က်မဘ၀ရဲ. ပထမဦးဆံုးေသာ ေၿခလွမ္းတစ္လွမ္းကို စတင္လိုက္ၿခင္းပါ။ အခုေတာ့ၿဖင့္ က်မဟာ ေလယာဥ္စီးရမဲ့အေတြ. အၾကံဳကိုလဲ မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး။ လူၾကီးၾကီးေတြ၊ ကပလီေတြကိုလဲ မလန္.ေတာ့ပါဘူး။ လူၿဖဴေတြကိုလဲ ေရွာက္သီးေဆးၿပား မေကၽြးေတာ့ပါဘူး။ အေအးစက္ေတြကိုလဲ ရဲရဲ၀ံ၀ံ ကိုင္ရဲ သံုးရဲေနပါၿပီ။ အရင္ကေလာက္ မတံုးေတာ့ပါဘူးေလ။ အဂၤလိပ္လိုလဲ အတန္အသင့္ ေၿပာႏိုင္ေနပါၿပီ၊ အရင္ကလို အဂၤလိပ္လို လာေၿပာတဲ့သူေတြကို ၿပဴးတူၿပဲတဲၾကည့္ၿပီး ေခြးအၾကီးလွည္းနင္းသလိုေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ေလာက္ပါဘူး။ က်မရဲ. အလြဲမ်ားကို internet မွာတင္ရတာ ရွက္သလိုလိုရွိေပမဲ့ က်မလိုပဲ လြဲခဲ့ၾကတဲ့သူမ်ားရွိရင္ သူတို.တစ္ေယာက္ထဲလြဲခဲ့တာမ ဟုတ္ေၾကာင္း ေၿပာၿပခ်င္လို.ပါ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း..............