ကၽြန္မႏွင့္ ဒဂံုတကၠသိုလ္

က်မတကၠသိုလ္ပထမႏွစ္တက္တုန္းကေပါ့။ အေ၀းသင္ပါ။ ဒဂံုမွာတက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားအပ္ၾကတယ္။ သြားတုန္းကေတာ့ အိမ္ကလိုက္ပို.တာပါ။ ဒါေပမဲ့ လမ္းမွာ ကားကပ်က္ပါေလေရာ။ ဒါလဲ ကိစၥမရွိကားပ်က္တာ က busကားဂိတ္ေရွ.တည့္တည့္ၾကီးဆိုေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့ဦးေလးၾကီးက ကားၿပင္ရင္းက်န္ေနရစ္တယ္။ ကၽြန္မနဲ. အေမက busကားေလးတက္စီးၿပီး အၿပန္က်ရင္ ဒီမွတ္တိုင္မွာ ၿပန္ဆင္းရမယ္ဆိုၿပီး မွတ္တိုင္ နာမည္ကိုေသခ်ာမွတ္လာပါတယ္။ အားလံုးအဆင္ကိုေခ်ာလို.။ ေက်ာင္းအပ္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းက ဖတ္စာအုပ္ေတြေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ. ဖတ္စာအုပ္အထုပ္ေလးကိုပိုက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာ department ေရွ. က ကားဂိတ္ေလးမွာ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္သား ေပေစာင္းေစာင္းေလးရပ္လို. ကားေစာင့္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ အရပ္ဆိုေတာ့ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ေပါ့။ အမယ္ ကၽြန္မက အစားအေသာက္သမားဆိုေတာ့ canteen ဘယ္နားမွာဆိုတာပါတစ္ခါထဲေလ့လာထားတယ္။ ရန္ကုန္ေနရဲ.အပူနဲ. ကၽြန္မတို.သားအမိေခၽြးေတြရႊဲနစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ဟီးႏုိးကားၾကီးတစ္စင္း အိပဲ့အိပဲ့နဲ. ကၽြန္မတို.ရပ္ေနတဲ့ ကားဂိတ္ကိုလာဆိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြက မဖြင့္ေသးေတာ့ တကၠသိုလ္ၾကီးဟာ ေၿခာက္ကပ္လို.ေနပါတယ္။ က်မတို.လဲ ကားေပၚမွာ အက်အနေနရာယူၿပီးသကာလမွာကားၾကီးကိုအိပဲ့အိပဲ့စီးရင္း ေၾသာ္ ဒါငါတက္ရမဲ့ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးပဲ လို.စိတ္ထဲကေတြးေနမိပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူၾကီးၿဖစ္ၿပီကြလို.လဲ မဆီမဆိုင္စဥ္းစားမိေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ. ကိုစပါယ္ယာ ရဲ.မွတ္တုိင္ေအာ္သံေလးေတြကိုေသခ်ာနားေထာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအထိအားလံုးအဆင္ကိုေခ်ာလို.။ ကၽြန္မတို.ႏွစ္ေယာက္လဲ ကိုဆင္းရမဲ့မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ဆင္းၾကတာေပါ့။ အဲဒီမွာၿပႆနာကစပါေတာ့တယ္။ မွတ္တုိင္နံမယ္က တူၿပီးေတာ့ ေနရာကမတူပါဘူး။ က်မတို.တက္ခဲ့တဲ့မွတ္တိုင္က ေရွ.မွာ ကြင္းၿပင္ၾကီးနဲ. လမ္းတစ္ဖက္မွာပဲဆိုင္ေတြရွိတာေလ။ အခုဆင္းလိုက္တဲ့မွတ္တိုင္က ရပ္ကြက္တစ္ခုထဲမွာ။ ေစ်းေလးရယ္၊ဆိုက္ကားဂိတ္ေလးေတာင္ရွိေသး။ကၽြန္မတို.သားအမိလည္း ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ကားဆီကိုဘယ္လိုၿပန္သြားရမွန္းလဲမသိပါဘူး။ ထိုင္ငိုခ်င္သြားတာေပါ့။ကားပ်က္ေနတဲ့ေနရာက ဘယ္လိုေခၚမွန္းလဲမသိဘူးေလ။ ဒါနဲ.ဆိုက္ကားတစ္စင္းေပၚခပ္တည္တည္တက္ထိုင္လိုက္တယ္။ ဆိုက္ကားဆရာက အမတို.ဘယ္သြားမွာလဲဆိုေတာ့ ဂြေတာ့က်ကုန္ၿပီ။ ဘယ္ကိုနင္းခိုင္းရမွန္းလဲမသိဘူး။ ေၿပာၿပတာေပါ့ဆိုက္ကားဆရာကို ကြင္းၿပင္ၾကီးေတြ လဖက္ရည္ဆိုင္ေတြရွိတဲ့ေနရာကိုနင္းလို.။ ဆိုက္ကားဆရာက ဒဂံုၿမိဳ.နယ္ထဲမွာ အဲလိုေနရာေတြ အမ်ားၾကီးပဲဆိုၿပီးေခါင္းကုပ္ပါေတာ့တယ္။ က်မတို.လဲ နင္းသာနင္း ပါေရာက္ရင္ေၿပာပါ့မယ္ဆိုၿပီး နင္းခိုင္းရတယ္။ ဆိုက္ကားဆရာေလးခမ်ာမွာ ေဟာဟဲေတြကိုလိုက္လို.။ ဟိုနင္းလဲမဟုတ္ဒီနင္းလဲမေရာက္နဲ.ခမ်ာမွာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ရႈပ္ေနရွာတယ္။ ဒီလိုနဲ.ေနပူပူကိုလသာသလိုမွတ္လို. ခရီးဆက္ၾကရင္းနဲ.ေတြ.ပါၿပီ ကားစုတ္ေလးကို။ လမ္းေဘးေလးမွာ အရိပ္ထဲမွာ အၿမိဳင့္သား။ ဒင္းကေတာ့ေအးေအးေဆးေဆးေလးၿငိမ့္ေနတယ္။ ဆိုက္ကားသမားေလးလဲ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားပံုရတယ္။ ကၽြန္မတို.ထက္ေတာင္ပိုေပ်ာ္ေနသလိုပဲ ဟဲဟဲ။ ဆိုက္ကားခေတြေတာ္ေတာ္ရွင္းလိုက္ရတယ္။ တန္ပါတယ္။ ဒဂံုၿမိဳ.နယ္ကိုဆိုက္ကားနဲ.ပတ္ ေလ်ာက္လည္လိုက္ရတာေပါ့ေလ။ ေနာက္ကၽြန္မ အနီးကပ္ေတြတက္ေတာ့မွသိရတာက bus ကားေတြက အသြားလမ္းနဲ.အၿပန္လမ္းနဲ.ရယ္ဆိုၿပီးရွိပါသတဲ့။ ေက်ာင္းတြင္းကို၀င္ေတာ့ အ၀င္ေပါက္ကေန၀င္လာၿပီးေက်ာင္းတြင္းကၿပန္ထြက္ေတာ့အထြက္ေပါက္ကေနထြက္
သြားတာကို မသိလိုက္တဲ့ ကၽြန္မ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူၾကီးရဲ.ေတာ္လိုက္ပံုမ်ား စာဖြဲ.ရေလာက္ပါရဲ.။